بومیان مایل به نزدیک شدن به این غارها نیستند ، گونه ای هراس مذهبی و شاید ترس از وجود ارواح در غار ها و نقاشی های دیوار آن سبب پرهیز از ورود به آنها شده است . و حتی عبور از آن محدوده اقدام به نذر و هدایا می کنند .این بررسی ها نشان می دهد که این نقاشی های کنده کاری شده بر روی دیوارها کاربردی مذهبی داشتند . روح مذهبی این مکانها پس از گذشت قرنها هنوز زنده است . با عبور از راهروهای تنگ یکباره به" تالارهای "نقاشی شده می رسیدند. که باعث می شد محتویات غارها و اجرای مراسم اسرار آمیز جلوه کنند واز دیده ها پنهان بماند . روشن است که مواجه شدن ناگهانی با نقاشی ها ،پس از گذر از راه های تاریک و دشوار تاثیر شگرفی بر روی انسان بدوی می گذاشته است . نقاشی ها علاوه بر اینکه با دقت بسیار بر آنها و زندگی آنها (حیوانات ) ترسیم می شده گویای موضوع دیگری نیز است و آن جادو است . تندیس گلی خرسی که چهل و دو سوراخ دارد .
حیوان نقاشی شده عملکردی دو گانه دارد . شکارچی با کشتن نمادین آن می کوشد کشته شدن واقعی حیوان را پیشاپیش طلب کند . و این نوعی جادوست که اساس را سرایت از نقاشی به واقعیت { بدل حیوان در نتیجه به خود حیوان } گذاشته است . آنچه بر سر تصویر می آید باید بر سر خود حیوان بیاید . یعنی تصویر و نقاشی ، روح آن حیوان پنداشته می شود . برای همین انسانهای بدوی از اینکه عکسشان گرفته شود واهمه دارند .
سایر نقاشی های دیواری هم احتمالا مربوط به آئین حاصلخیزی و باروری بوده اند . مثل نقاشی دیواری جفت گیری گاوهای کوهاندار توک د آدو بر Tucd Audubrt فرانسه که سه برادر یکی در لباس حیوان ، ... ص 358 در جوامعی که به طبیعت نزدیکترند و بدوی ترند عنوانهای در قالب حیوان به حقیقت نزدیکتر می گردد . چراکه رئیس قبیله در قالب حیوان نمی رود بلکه خود حیوان می شود. او تجسم یا نماینده نیاکان قبیله و طایفه می شود . او نماینده حیوان توتم می شود . او خود خداست .
با گذشت زمان رفتن در قالب خود حیوان جای خود را به نقاب حیوانات و شیطانها داد . پاره ای نقابها قدرتی بی نظیر دارند ؛ نقاب ، فرد نقاب زننده را به یک تصویر کهن الگو تبدیل می کند. رقص که در آغاز راه خود ، جز برای در قالب حیوان رفتن با حرکات مخصوص نبود ، احتمالا بعدها به آئین ها و آداب دیگر مذهبی افزوده شد . در واقع رقص شیاطین به افتخار یک شیطان بوده است . در غار توک دوبر جز رد پای پاشنه های پا چیزی دیده نمی شود . رقص کنندگان همانند گاهای کوهاندار حرکت می کردند و رقصشان برای باروری و ازدیاد آنها بوده است . ص 359
در قبایل بدوی مرد جوان مالک " روح حیوانی" خود می شود و در همان حال به وسیله ختنه ، این روح حیوانی را قربانی می کرد و در این فرآیند دوگانه او به قبیله توتمی پذیرفته می شد و میان خود و حیوان توتم خود ارتباط برقرار می کرد و بدین سان جوان تبدیل به مرد ، و سپس موجود انسان می شد . آفریقائیها کسانی را که ختنه نمی کردند " حیوان " می انگاشتند و معتقد بودند که اینگونه افراد نه روح حیوانی به دست می آورند و نه " حیوانیت " خود را قربانی می کنند . به بیان دیگر چون نه جنبه انسانی و نه جنبه حیوانی روح ختنه نکرده ، خودآگاه، نشده پس جنبه حیوانی بر او چیره خواهد شد .
انگیزه حیوانی معمولا طبیعت غریزی بدوی را نمادین می کرده است . در انسانهای بدوی خودآگاهشان کمتر رشد یافته بنابراین در برابر هیجانات شدید مصونیت ندارند مانند مرد آفریقائی که بر اثر خشم فرزند خود را کشت ص 360 و هنگامی که به حال عادی بازگشت نخست گرفتار اندوه و ندامت شد .
از آنجائی که انسان بدوی از تصویر هراس دارد با قربانی کردن ها و اجرای آئین ها آن را با خود موافق گرداند .
نمونه مراسم قربانی کردن : میترا، گاو نر را قربانی می کند تا موجب تولد زمین با تمامی نعمت ها و باروری هایش گردید .
بابلیان ، خدایان خود را در قالب صور فلکی منطقه البروج ، یعنی قوچ ، گاو می دیدند. ] هندوها در رتبه بندی ؛ فیل و شیر را بالاتر از انسان قرار می دهند[
هاثور Hathor : الهه مصریان سرش مانند گاو بود .
خدای آمون Amon : سر قوچ داشت
تت Thoth : سر لک لک داشت یا سر بوزینه آفریقائی
گانش Ganesh: خدای بخت هندوها بدنش مانند انسان و سرش مثل فیل
ویشنو Vichnou: گراز است
هانومان Hanuman : نیم خدا نیم میمون
زئوس Zeus: پدر خدایان یونان ، همنشین زنان می شود که به شکل قو ، گاو نر و یا عقاب در آیند .
در اسطوره های آلمانی گربه وقف " فریا" ی الهه (Freya) می شود و گراز کلاغ اسب وقف " وتان " ( Wotan)
در مسیحیت سه تن از چهار قدیس که انجیل را نوشتند نشانه هائی از حیوان را در خود داشته اند :
لوقای قدیس Saint Luc: نشان گاو نر
مرقس قدیس Saint Marc : نشان شیر
یوحنا Saint Jean: نشان عقاب
متای قدیس Saint Matthieu : نشان انسان
مسیح به بره خداوند یا ماهی تجسم یافته و ستایش برانگیز روی چلیپا ، شیر و در مواردی نادر، اسب شاخدار ، مجسم شده تخصیص این حیوانات به مسیح نشان می دهد که حتی پسر خدا ] تجسم والای انسان [ نیز همانقدر به طبیعت حیوانی خود نیاز دارد که به طبیعت روحانی خود .
بنابراین هرچه مادون انسانی ومافوق انسانی است بخشی از الوهیت است ص 363
و رابطه این دو جنبه انسان به زیبائی در نمائه تولد مسیح در میان حیوانات یک آغل نمایانده شده است.
فراوانی نماد حیوانات تنها بیانگر اهمیت نماد نیست بلکه نشان می دهد تا چه اندازه ای برای انسان مهم است تا با محتوای روانی نماد ، یعنی غریزه در آمیزد .
حیوان به خودی خود نه خوب است نه بد . تنها بخشی از طبیعت است و از چیزی که در طبیعتش نباشد نمی تواند لذت ببرد .غریزه اساس طبیعت انسانی است . انسان تنها آفریده ای است که توانائی چیره شدن به غرایز خود را دارد و یا می تواند سرکوب ، دگرسان و جریحه دار نیز نماید . و می دانیم حیوان زخمی بسیار خطرناک است . بنابراین غرایز سرکوب شده می تواند بر انسان چیره شود و وی را به تباهی بکشاند .
خواب رایجی که در آن یک حیوان، سر در پس خواب بیننده می گذارد تقریبا نشان می دهد که غریزه ای از ناخودآگاه جدا شده است و می بایست بکوشد به آن باز گردد و وارد جریان زندگی شود . هرچه حیوان خطرناک تر باشد روح غریزی خواب بیننده ناخودآگاه تر است . اگر بخواهیم از بلایای جبران ناپذیر اجتناب کنیم باید سریعتر به جریان زندگی باز گردیم . پذیرش روح حیوانی شرط یگانگی فرد و شکوفائی کامل وی است . حیوان درون باید رام شود تا همراهی مفید گردد . باید با او دوست شد و آن را التیام و تیمار کرد.