ایدز در ایران
اولین مورد ایدز در ایران در سال 1366 در کودک 6 ساله ای که مبتلا به هموفیلی بود، گزارش شد. افراد مبتلا به هموفیلی به دلیل مشکلات انعقادی مادرزادی، اگر دچار خونریزی شوند خون شان بند نمی آید و به همین دلیل باید عوامل انعقادیی که از خون دیگران گرفته شده است به آنها تزریق شود. سرانجام مشخص شد عوامل انعقادی که این کودک دریافت کرده است از اروپا وارد شده و به HIV آلوده بوده است. متاسفانه چون در آن زمان هنوز شناخت چندانی نسبت به HIV وجود نداشت، خون و فرآورده های خون بررسی نمی شدند. به تدریج موارد آلودگی به HIV افزایش یافت و تا 21/3/80 به 2721 نفر و تا 1/1/82 به 4846 نفر رسید. این آمار در تاریخ 1/7/84 به 11930 نفر افزایش یافت. در ابتدا، علت شیوع بیماری بیشتر ناشی از دریافت فرآورده های خونی آلوده بود، اما به تدریج این بیماری در زندان ها میان معتادان تزریقی شیوع پیدا کرد تا جایی که امروزه 3/2 موارد مبتلا به HIV در ایران (4/66% ) ناشی از اعتیاد تزریقی است. سایر علل شایع HIV عبارتند از: روابط جنسی و انتقال عمودی (از مادر به جنین یا نوزاد). در 21% از موارد HIV گزارش شده در ایران، علت ابتلا به بیماری مشخص نشده است. در ایران 5/95% از مبتلایان به HIV مرد و تنها 5/4% زن بوده اند، زیرا تاکنون ایرانی ها بیشتر به دلیل اعتیاد تزریقی به ایدز مبتلا می شده اند و اعتیاد تزریقی در مردان بسیار شایع تر از زنان است. اغلب موارد ابتلا به HIV در ایران در سنین 15 تا 49 سالگی رخ می دهند و تاکنون تنها تعداد کمی کودک مبتلا (زیر 15 سال) در کشور شناسایی شده اند.
دانشمندان دریافته اند که اندازه واقعی وجود بیماری هایی مانند ایدز بسیار بیشتر از مقداری است که گزارش می شود، یعنی بخش بزرگی از مبتلایان به این بیماری ها در جامعه ناشناخته هستند، درست مانند کوه یخ شناوری که تنها نوک آن از آب بیرون آمده و بیشتر آن در زیر آب از نظرها پنهان است. یکی از علت های این امر آن است که افراد آلوده به HIV گاهی تا 10 سال و حتی بیشتر بدون علامت هستند و بنابراین دلیلی ندارد که به پزشک مراجعه کنند، دلیل دیگر آن است که بسیاری از این بیماران بر اثر عوارض ایدز مانند سرطان یا سینه پهلو می میرند و بیماری واقعی آنان تشخیص داده نمی شود. علت سوم این است که این بیماران گاهی از ترس بدنام شدن، بیماری خود را تا آنجا که امکان دارد از دیگران و حتی پزشکان پنهان می کنند.