معیارهای طراحی ساختمان های آموزشی
اگر بخواهیم معیار های طراحی یک پردیزه و ساختمان های دانشگاه را جمع آوری کنیم، و بایدها و نبایدها و محدودیت ها را شناسائی کنیم اهم آنها بدین قرارند:
- سیستم آموزشی (گروهی یا دانشکده ای) باید مشخص و سپس بر آن اساس برنامه کالبدی تهیه و تدوین گردد.
- با توجه به تحولات سیستم آموزشی و علمی و متغیر بودن پذیرش رشته ها و گروه ها، طرح باید از انعطاف پذیری برخوردار باشد، به صورتی که ایجاد تغییرات در طول عمر دانشگاه که حدود 200 سال است و در زمان بهره برداری به سهولت امکان پذیر گردد.
- شرایط اقلیمی محل باید مورد توجه قرار گیرد و خصوصیات معماری و بافت مجموعه متأثر از آن باشد.
- مسائل مربوط به زلزله خیزی محل اجرای طرح مورد نظر قرار گیرد.
- در شکل گیری مجموعه به تناسبات و مقیاس انسانی توجه شود.
- نحوه گسترش و توسعه ساختمان ها به صورت شعاعی باشد، به نحوی که احداث ساختمان های جدید مانع بهره برداری تدریجی از ساختمان ها نشود.
- در انتخاب مصالح مصرفی و جزئیات اجرایی اصول معماری سبز و توسعه پایدار مدنظر قرار گیرد.
- ارتفاع ساختمان ها و تعداد طبقات با توجه به حداقل نیاز به وسایل بالابر مکانیکی انتخاب گردد.
- استقرار اجزا در ساختمان ها به گونه ای باشد تا حتی الامکان از انتقال ازدحام و سر و صدا به طبقات کاسته گردد.
- حداکثر استفاده از نور طبیعی مورد نظر قرار گیرد.
معیارها، ضوابط و بایدها و نبایدهای پیش گفته که توسط شریعت زاده دسته بندی و شناسایی شده است، در طراحی پردیزه دانشگاه کرمان مورد نظر قرار گرفته و سبب شده تا در طراحی بلوک ها و استقرار ساختمان ها در سایت، تمام آنها رعایت شود و از این طریق بود که می شد به فرم های مطلوبی دست یافت.
فضای ساختمانهای آموزشی
ساختمان های آموزشی بر پایه سیستم آموزشی گروهی شکل گرفته که برخلاف سیستم دانشکده ای،فضاهایی مانند کلاس های بزرگ، آزمایشگاه ها و کارگاه های مرکزی، سالن های دمونستراسیون و غیره به گروه خاصی اختصاص ندارد و تمام گروه ها بر اساس برنامه زمانی از این فضاها استفاده می کنند و حداکثر بهره برداری از سرمایه گذاری به عمل می آید. تأثیر این امر بافت فشرده ساختمان ها و امکان دسترسی به فضاهای آموزشی از طریق پیاده راه های هم‌کف و راهروهای طبقات اول و دوم بلوک های آموزشی متصل به هم است. طول و عرض محدوده مرکزی پردیزه نیز به صورتی انتخاب گردیده که از هر نقطه و از هر بلوک می توان به صورت پیاده و در فاصله زمانی استراحت بین دو کلاس به مقصد بعدی دسترسی پیدا کرد.