اسکارنی میر[1] در پانزده دسامبر1907 در منطقه پر شیب تپه ریود جانروی[2] برزیل بدنیا آمد. و از آن سپس در آن منطقه شروع به کار کرد. البته همراه با گهگاهی سرزدن به ایتالیا و فرانسه. در سال 1934 از دانشکده ملی بلاس آرتز[3] در ریوجانرو فارغ التحصیل شد. این آرشیتکت نامی در طی دوران دانشجویی در اداره لوسیاکستا[4] مشغول به کار بر روی نقشه های ساخت وزارتخانه ملت که توسط آرشیتگت معروف فرانسوی لوکوربوزیر[5] طراحی شده بود شد. در طول این پروژه بود که نی میر شهردار ثروتمند‌ترین ایالت مرکزی برزیل جزلینو کوبیشک[6] که بعدها رئیس جمهوری برزیل شد را ملاقات نمود. این ملاقات در سال 1940 با شهردار وقت بلوهوریزنتال[7] پایتخت ایالت میناس جریاس[8] روی داد. وی از نی میر خواست که یک منطقه در جنوب شهر بنام پمپولا توسعه دهد. بنابراین وی نی میر را برای طراحی تعداد ساختمان بنام گروه پمپولا [9]فرا خواند. این اولین کاری بود که وی بصورت تکی انجام داد یعنی وقتی که سی و سه سال بیشتر نداشت. ساختمان در سال 1943 کامل شد و بحث زیادی را ایجاد کرد که همچنین باعث شد برای اولین بار توجه جهانی به سوی اسکارنی میر جلب شود. با اینکه ساختمان های نی میر دارای شکل هنری است اما وی هدف عملی از یک شکل هنری و یا هر خمیدگی از ساختمانهایش را مهم می‌دادند و نقش هر یک از آنها را اغلب توصیف می‌کند. بعدها این شهردار به سمت ریاست جمهوری منصوب شد و در این منصب نی میر را به عنوان رئیس معماری برزیلیا معرفی کرد و باعث شد نی میر مشغول پروژه‌های متعددی شود. وی در طی پروژه‌ها جهانی دیگرش دوباره با لوکور بوزیر[10] در نقشه کشی (طراحی) اداره مرکزی سازمان ملل متحد در امریکا همکاری نمود. در سال 1947 شهرت جهانی او هنگامی که برای طراحی ستاد مرکزی سازمان ملل به امریکا سفر کرد به اثبات رسید. در سال قبل از آن وی دعوت نامه‌ای را برای تدریس در دانشکده یل[11] دریافت کرده بود اما به هر حال به خاطر اعتقادات شدید وی به سوسیالیسم ویزای او این اجازه را به وی نمی داد. در سال 1950 اولین کتاب در مورد کارهای اسکارمیر در امریکا توسط استاموپاپاداکی[12] منتشر شد. در طول دهه 1950 یک مرکز تحقیقات هوانوردی در نزدیکی سائوپائولو طراحی کرد. در پاریس، یک مرکز فرهنگی برای لوهور[13] و ایتالیا، اداره تألیفات مون دادوری[14] در میلان و ساختمان اداره اف ای تی ای[15] در تورین طراحی نمود. در الجزایر وی باغ وحش‌ها، دانشگاه کنستانتین[16] و اداره امور خارجه را طراحی کرد. با این که دو نیمه بازنشسته است هنوز با گروه طراحان مشغول به کار است و مقدم معماران جوان را از تمام نقاط جهان گرامی می‌دارد و امیدوار است که احساسات زیبایی شناسی را در آنها القا کند. احساساتی که این اجازه را به وی داد تا بتواند برای پیدا کردن زیبایی در ایجاد اشکال معماری به تلاش برخیزد. اسم نی میر این آرشیتکت برزیلی یهودی به عنوان یکی از مهمترین اسم‌های معماری مدرن قابل ملاحظه است. با اینکه وی یکی از حمایت کنندگان از فایده گرایی (سودگرایی) است آثار وی فاقد سودی است که اغلب توسط پست مدرنیزم انتقاد می‌شود. ساختمانهای میر دارای اشکال پویا و خمیدگی‌های هستند که باعث شده‌اند بسیاری وی را بیشتر به عنوان یک مجسمه ساز تحسین کنند تا یک معمار برخی از منتقدان این را یک نقیصه می دانند.
نی میر می گوید:
من همیشه نسبت به تمام دانشکده‌های معماری از ساختارهایی سرد و اصولی دانشکده مایس وندر[17] گرفته تا تخیلات و هذیان دانشکده گادی [18] احترام قائل بوده و آنها را پذیرفته‌ام. من باید چیزی را طراحی کنم که مرا خشنود می‌سازد. از طریقی که به ریشه‌های من و پایگاه وجودی من بطور طبیعی متصل است:
اسکارنی میر، اسطوره مدرنیزم
معمار برزیلی، اسکارنی میر به عنوان یکی از معماران بزرگ قرن بیستم محسوب
می شود.