گروه تلفیق اوحدی خواجو عماد سلمان
انسان شاعر ایرانی در ارتباطی زایا و پوینده در بارآوری و باردهی متقابل از "عشق" مایه می ستاند وآن را در خمیره "غزل" (منبع فرهنگ عاشقانه) شکل می بخشد . از این بابت کندو کاو در گرایش عمیق ایرانیان به سرایش واز بر کردن غزل شایان دقت بسیاراست . ایرانیان همواره تمایل ویزه ای به سرودن و از بخوانند "غزل" ابزار می داشته اند واکنون هر بیشتراین "مقوله" رابکاویم اعتقادمان محکم ترمی شود که : گزینش هنرمندانه ملت ما بی پایه نبوده و
نیست همواره - عزیز ای مشعر- عوامل سنجابی این گونه را رهبری کرد و می کند چرا که "غزل" دربردارنده ظریف ترین ودقیق ترین نکات شاعرانه.عرفانی.نمادین وملموس زندگی بوده است که هرگز و هنوزه دگرگونی های اخلاقی غیره نتوانسته است بر این نکات ونماد ها تاثیر زرف بجای گذارد .
معنای غزل :
معنای کلمه "غزل" در فرهنگهای فارسی به صورت "رشتن " "ریسمان" و مجازا به "سخن گفتن با زنان .عشقبازی . حکایت کردن از عشق و عوالم جوانی . سخن گفتن دروصف زنان .سرودن و..." آمده است .شیوه ی بیان درغزال همچون سایرشعرهای غنایی وغرامی وبزمی به پیروی از مضمون و موضوع غزل تا حدی پوشیده و در پرده است : غزلسرا با به کار گرفتن واژه های خوش آهنگ و نرم وبا طرزبیان لطیف مخاطب غزل را ترغیب می کند که دنباله تخیلات اورا درذهن وضمیرخود بگیردوبا گشودن گره هاپیچیده مضمون و لفظ . التذاذ بیشتری ببرد . وبه طور خلاصه غزل کلامی است موزون با قافیه .خیال انگیز وبا مضمونی عاشقانه وغنایی که حاکی از احساس خصوصی ودرونی شاعر است با بیانی لطیف وزبانی فشرده . همین جا و بلافاصله باید اضافه کرد که تعریف و تعبیر غزل بدین گونه است تمام تغزلهای مبتذل وبی جان وبی حال راهم که مقدار آنها هزاران برابرغزلهای نغز وشور انگیز وشعور انگیز است در بر می گیرد.
علت آن است که غزل که شاخص ترین نوع شعر است وبه طورکلی شعر وهنر برای جلوه گری که لازمه آن زایشی باشکوه وحیاتی استوار وبا عزت است به تمهید مقدماتی نیاز دارد نه قابل شمارش است ونه تعریف پذیر.
یک نوع ادبی نمی تواند نمونه پیش ساخته داشته باشدمگراین که ابتذال جزو آن باشد . قریحه وذوق والاوسرشار . سلیقه ی دیدن . کشف وانتخاب.آرایش بدیع زیبا شناختی وغرابت و تازه جویی طبع ناآرام در لحظه ناگهان و بسیار عواملی قاعده ناپذیر دیگر اگر بتوانند از لحظه انعقاد نطفه غزل تا هنگام به عرصه رسیدن آن غزل همراهی وهمزمانی مناسب داشته باشند آن وقت می توان امید وار بود که شعری زنده و ماندگار آفرینش یافته است و بخشی از همکاریهای مربوط به مقدمات طبیعی (مثل طبع وذوق قریحه وسلیقه دیدن و کشف )وتکنیکی(مثل طرزآرایش وانتخاب متناسب ومناسب وتبحر در کلام)
به نتیجه رسیده است . غزل نوعی شعر است که با آنچه گفته آمد ارتباطی مستقیم ومسلم دارد با این تفاوت که هنگام عرضه شدن به بازار هنرتنها قاب و قالب مرسوم و معمول خود می گیرد و گرنه در بنیان و بن تفاوتی با سایر اصناف شعر غنایی ندارد وهمین قالب وقاب است که غزل را از سایر انواع شعر غنایی متفاوت می کند .
البته همان گونه که در ابتدای این مقال ذکر شد زمینه غزل . بیان عواطف اندیشه های خصوصی (نه شخصی) شاعردرحوزه تصورات غنایی وغرامی است که توسط شاعر برای التذاذ معنوی دیگران افشا می شود و این زمینه فصل مشترک تمامی اشعار غنایی در همه جا و همیشه است . غزل با قالب
خود از سایر سروده های عاشقانه و عاطفی جدا می شود ونه با موضوع و محتوا وزمینه اش .بنابراین اگرازغزل وزن وقافیه وسایر عوارض وعوامل شکلی ا ش را حذف کنیم آنچه می ماند غزل نیست و ما "غزل "را در این مقاله کار داریم ونه با قلمرو وسیع و جهانی آن یعنی شعر غنایی .
فرم غزل با همین املاء موجود که در نظر برخی از صاحب نظران صاحب سبک شعری در زبان و زمان ما "شعر زمان ما نیست "در همین زمان واز همین زبان که مادر زبان غزل در جهان است به زبانهای دیگر وارد شده و
پیشترین ( آوانگرد ترین) شاعران آمریکایی تازه این فرم را با همین کلمه "غزل "-و ونه شعرغنایی که خودشان از قدیم داشته اند و حالا هم دارند –کشف کرده وپذیرفته اند و در این شکل بیانی به "غزل سرایی" پرداخته اند.