تحقیق مقاله اینترنت

در سال 1968 میلادی وزارت دفاع امریکا برای برقراری ارتباط بین پژوهشگرانی که در طرح‌های دفاعی کار می‌کردند و شبیه سازی یک حمله هسته ای و به منظور منابع اطلاعاتی به طور مشترک به فکر راه انداختن شبکه‌ ای کامپیوتری افتاد، این شبکه که به ARPANET معروف شد ابتدا فقط چهار کامپیوتر را به هم متصل می‌کرد، ولی خیلی زود صدها کامپیوتر را فرا گرفت. در اوایل سالهای ۸۰ میلادی ARPANET به INTERNET تبدیل شد که شبکه‌ های کامپیوتری در موسسات آموزشی و تحقیقاتی امریکا با پشتیبانی بنیاد ملی علوم امریکا به یکدیگر متصل شدند. سپس مراکز علمی اروپا و سایر کشورها نیز به آن پیوستند. این شبکه که ابتدا فقط به منظور برقراری ارتباط این متفکران و پژوهشگران در نظر گرفته شده بود از آغاز دهه ۹۰ میلادی، شرکتها و موسسات صنعتی و اقتصادی را نیز به درون خود راه داد و دیگر به یک شبکهٔ عمومی برای استفاده‌های گوناگون تبدیل شد .

اینترنت امروزه علاوه بر آن که یک وسیله ارتباطی است، امکان دسترسی به منابع اطلاعاتی نیز درآن فراهم است و جنبه‌های مختلف زندگی بشر با دهها مورد استفاده، را تحت تأثیر خود قرار داده‌است از جمله تجارت و اقتصاد با فروشگاههای الکترونیکی، آموزش از راه دور و مدارس هوشمند، پزشکی از راه دور، ادارات بدون کاغذ و موارد گوناگون دیگر، از این جمله هستند.

Jump to: navigation, search

این مقاله به تمیزکاری نیاز دارد. لطفاً آن را تا جایی که ممکن است، از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید. پس از این کار، این الگو را از بالای مقاله حذف کنید. محتویات این مقاله ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشند یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کنند.

اینترنت (The Internet) را باید بزرگ‌ترین سامانه‌ای دانست که تا کنون به دست انسان طرّاحی، مهندسی و اجرا گردیده‌است. این شبکهٔ عظیم جهانی، در ابتدا، با انگیزهٔ همکاری، دست‌رسی چند سویه به منابع و مهارت‌های محاسباتی، و امکان‌پذیری کار در زمینه‌های بین‌رشته‌ای (interdisciplinary) علوم و مهندسی شروع شد (در اواخر سال ۱۹۶۰ (میلادی)). تنها از اواسط دهه ۱۹۹۰ است که اینترنت به صورت یک شبکهٔ همگانی (public) و جهانی (world wide) درآمده‌است. وابسته شدن تمامی فعّالیّت‌های بشر به اینترنت در مقیاسی بسیار عظیم و در زمانی چنین کوتاه، حکایت از آغاز دوران تاریخی نوینی در عرصه‌های گوناگون علوم، فن‌آوری و به خصوص در نحوهٔ تفکّر انسان دارد.

شواهد زیادی در دست است که از آنچه اینترنت برای بشر خواهد ساخت و خواهد کرد، تنها مقدار بسیار اندکی به واقعیّت درآمده‌است.

اینترنت آینده (New generation Internet)

بزرگ‌ترین دشواری‌های فنّی در اینترنت آینده را پیچیدگی (complexity)روزافزون سیستم و مسائل مربوط به مقیاس ‌پذیری (scalability)آن تشکیل می‌دهد. به زبان علمی ساده، سامانه‌هایی را پیچیده می‌خوانیم که درآنهااجزاء متعدّدی درمقیاسها‌واندازه‌های متفاوت به همکاری می‌پردازند، به گونه‌ای که هیچ یک ازآن‌ها کم‌اهمّیّت ‌ترازدیگری نیست. فن‌آوری خدمات وب (web services)به منظور مدیریت مؤثّرتر پیچیدگی، و نیز بهبودمقیاس‌پذیری اضافه گردیده‌است.برای برخورد با مشکل مقیاس‌ پذیری اینترنت، W۳C اقدام به ایجاد XML کرد که یک محصول شرکت مایکروسافت است.

بزرگ‌ترین تحوّل لازم برای گذرازاینترنت کنونی به نوع آینده رامی‌شود پدیده بسیاربااهمّیّت وب معانی گرا (semantic web)دانست. شاید بتوان این وب جدید را که بشر هنوز در نقطه آغازین برپایی آن است، فضایی جهانی از جنس محاسبات هوشمند ماشینی دانست که درآن تمامی دانش بشرازآغاز تاهر نقطه زمانی دیگر به منظور همکاری،و رقابت در دسترس ماشین وانسان قرار خواهد داشت.

واژه«اینترنت» درمعنای عام برای اشاره به مفهوم «internetworking» و "internetwork" (و خلاصه‌تر "internet" با i کوچک) به کار می‌رود.

'

ساختار اینترنت Internet structure

اینترنت را می‌شود شبکه ای عظیم متشکّل از میلیون‌ها رایانه مختلف دانست که از شبکه‌های متفاوت، با کاربران گوناگون، و دارای علایق و اهداف محاسباتی متعدّد به وجود آمده باشد، ولی در نهایت به صورت یک شبکهٔ جهان‌شمول واحد و در مقیاس جهانی به هم متّصل شده‌است.

تا کنون، طرّاحی و ایجاد اینترنت بر اساس معماری‌های گوناگونی انجام گرفته‌است. از جمله مهم‌ترین آنها باید معماری دو ردیفه (two-tier architecture)، معماری سه ردیفه (three-tier architecture)، و نیز چند ردیفه (multi-tier architecture) را برشمرد.

در اینترنت به طور کلّی می‌توان همهٔ رایانه‌ها را به دو دسته تقسیم کرد. سرویس‌گیرنده / سرویس‌دهنده (Client / Server). سرویس‌دهندگان، خدماتی را (مانند وب و FTP) برای سایر سامانه‌ها فراهم می‌کنند و سرویس‌گیرندگان، سامانه‌هایی هستند که برای دست‌یابی به این خدمات، به سرویس‌دهندگان وصل می‌شوند. یک رایانهٔ سرویس‌دهنده می‌تواند چند سرویس را فراهم کند. برای مثال روی یک سرویس‌دهنده، یک نرم‌افزار وب سرور و میل سرور نصب کنیم.

یکی از استفاده‌های اینترنت شرکت در گروه‌های مختلف اینترنتی است مثل مجموعهٔ گروه‌های اینترنتی یاهو (Yahoo!). کسانی که می‌خواهند عضو این نوع گروه‌ها شوند باید یک ID در یاهو داشته باشند که این کار بسیار ساده‌ای است .گروه‌های یاهو به بخش‌های بسیار متنوّعی تقسیم می‌شود که در صفحهٔ اوّل یاهو گروپ (Yahoo! Group) دسته‌بندی‌های آن وجود دارد.

نشانی آی‌پی

اینترنت یک شبکهٔ رایانه‌ای بین‌المللی متشکل از شبکه‌های رایانه‌ای کوچک‌تر است که با روش سوییچینگ بسته‌ها و با رعایت پروتکل TCP/IP و پروتکل اینترنت و چند پروتکل ارتباطی دیگر، پیوند دارند و به مبادلهٔ داده می‌پردازند. به هر رایانه در اینترنت یک (و در مواقعی چند) نشانی منحصر به فرد به نام «نشانی پروتکل اینترنت» اختصاص داده می‌شود که به اختصار آن را آی‌پی می‌گوییم. آی‌پی از چهار بخش عددی تشکیل شده که با نقطه از هم جدا می‌شوند (مانند ۱۹۹٫۲۱۱٫۴۵٫۵). هر بخش می‌تواند از ۰ تا ۲۵۵ باشد (۸ بیت یا ۱ بایت). پس ۲ بتوان ۶۴ آدرس مختلف داریم. هر رایانه در اینترنت آی‌پی یگانه‌ای دارد (در این مورد استثناهایی وجود دارد). سرویس‌دهندگان اینترنت عموماً آی‌پی‌های ثابتی دارند که تغییر نمی‌کند. رایانه‌هایی که با خطّ تلفن به اینترنت وصل می‌شوند آی‌پی پویا دارند، یعنی در هر تماس، آی‌پی آن‌ها را ISP اختصاص می‌دهد و احتمالاً هر بار که به اینترنت وصل می‌شوند آی‌پی متفاوتی می‌گیرند. برای دیدن آی‌پی رایانه خود می‌توانید از برنامه winipcfg.exe (در ویندوز ۹۵ و ۹۸ و ME) یا ipconfig.exe (در ویندوز ۲۰۰۰ و XP) استفاده کنید. اگر از لینوکس یا یونیکس (یا سیستم‌های مبتنی بر آن‌ها) استفاده می‌کنید، از دستور ifconfig استفاده کنید.

این مقاله، بر اساس جدیدترین تصویبات «فرهنگستان زبان و ادب فارسی» جمهوری اسلامی ایران ویرایش و تصحیح گردیده‌است.

آی پی‌ها دارای ۴ کلاس هستند:

کلاس A: عدد اوّل از ۰ تا ۱۲۶. مثال:۱۲۶٫۲.۳٫۱

کلاس B: عدد اوّل از ۱۲۷ تا۱۹۱. مثال: ۱۵۴٫۵.۱٫۵

کلاس C: عدد اوّل از ۱۹۱ تا ۲۲۳. مثال:۲۰۳٫۵۲٫۴۵٫۸۱۲

کلاس D: عدد اوّل از ۲۲۳ تا انتها. مثال:۲۵۴٫۲۳٫۵۴٫۹

این مقاله، بر اساس جدیدترین تصویبات «فرهنگستان زبان و ادب فارسی» جمهوری اسلامی ایران ویرایش و تصحیح گردیده‌است.

نام دامنه

این مقاله، بر اساس جدیدترین تصویبات «فرهنگستان زبان و ادب فارسی» جمهوری اسلامی ایران ویرایش و تصحیح گردیده‌است.

DNS

(سیستم نام حوزه) وظیفه ترجمه نام سرویس‌دهندگان را به آدرس IP دارد. فرض کنید آدرس سایت www.wikipedia.com را در جستجوگر تایپ می‌کنید. کاوشگر این نام را به سرویس‌دهنده DNS در ISP شما می‌فرستد. سرویس‌دهنده DNS با برقراری ارتباط با سرویس‌دهنده نام ریشه (root name server)، سرویس‌دهنده نام com را پیدا کرده و آدرس IP ی wikipedia.com را از سرویس‌دهنده com بدست می‌آورد. در مرحله بعد با DNS در wikipedia.com تماس می‌گیرد تا نشانی IP سرویس‌دهنده وب www.wikipedia.com را بدست بیاورد.

پورت

هر کامپیوتر سرویس‌دهنده سرویس خود را از طریق یک درگاه فراهم می‌کند. برای هر سرویس یک پورت. برای مثال اگر یک سرویس‌دهنده سرویس وب و FTP را فراهم می‌کند، سرویس‌دهنده وب روی پورت ۸۰ قابل استفاده‌است و FTP روی پورت ۲۱ قابل دسترسی است. بنابر این سرویس‌گیرنده از طریق آدرس IP و پورت به یک سرویس‌دهنده متصل می‌شود.

اگر یک سرویس‌دهنده اتصال به یک پورت را (از بیرون) قبول کند و اگر دیوار آتش از پورت‌ها محافظت نکند، شما می‌توانید به پورت متصل شوید و از سرویس آن استفاده کنید. این شماره‌ها اجباری نیستند. شما می‌توانید یک نرم‌افزار وب سرور را نصب و آن را روی پورت ۹۱۸ یا روی هر پورت آزاد دیگر قرار دهید. در این صورت اگر نام حوزه xxx.yyy.com باشد برای متصل شدن به سرویس‌دهنده باید از آدرس زیر استفاده کنیم: xxx.yyy.com:۹۱۸ اگر شماره هیچ درگاهی را مشخص نکنید کاوشگر تصور می‌کند که سرویس‌دهنده روی پورت ۸۰ است.آدرس پورت‌ها محدود است.