تحقیق مقاله نماز

مقدمه:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏
الحمد للَّه ربّ العالمین، وصلّى اللَّه على النبىّ المصطفى وآله‏الطاهرین، واللعنه على أعدائهم أعداء الدین.

آیا مى‏ دانى که چرا نماز ستون دین است؟ و حکمت اینکه اگرنماز مورد قبول حضرت حقّ  واقع شود،  سایر اعمال انسان هم‏ قبول مى‏شود و اگر نماز رد شود، ماسواى آن هم رد مى‏شود، چیست؟

رمز و راز مسأله دراین است که نماز ذکر و یاد خدا و نیایش به ‏درگاه اوست. تو در محراب نماز و در آن هنگام که پروردگاررحمان و رحیم خود را مى‏خوانى، با او سخن مى‏گویى و درآن ‏هنگام که از قرآن مجید در نماز قرائت مى‏کنى، سخن خدایت را فرا مى‏گیرى، یعنى انسان نماز گزار هم با خدا سخن مى‏گوید و هم‏ سخنان خدا را دریافت مى‏کند.

در فرداى قیامت که در محضر خداوند حضور مى‏یابى، نمازت‏ به بهترین شکل و نیکوترین صورت در کنارت مى‏ایستد تا تو راشفاعت کند.

به همین جهت برتولازم است که اوقات  نمازت را میعادگاه  ‏ملاقات و دیدار با پروردگارجهان قراربدهى وبراین باورباشى‏ که وقت نماز، وقت دیداربا خداوند است ولذا برتواست که درهنگام وضوبا طهارت گرفتن وپاکیزه ساختن،خود را ازنظرروانى وروحى براى این ملاقات آماده سازى وبااذان واقامه به‏ استقبال آن بروى وبا تکبیرگفتن درآغازوافتتاح نماز، ازشرّ وسوسه‏گرخنّاس، به خداوند پناه ببرى. پس برتولازم است درآیات سوره حمد و هر سوره دیگرى که بعد از حمدانتخاب مى‏کنى، چنان تدبّروتأمّل نمائى گواینکه این آیات را بطورمستقیم از خداوند دریافت مى‏کنى و درهنگام رکوع و سجود با تقدیس ‏و تسبیح خداوند و زارى و تضرّع  درپیشگاه او و در خواست‏ حوایج خود ازاو، به او تقرّب بجویى و خود را به مقام ربوبى اونزدیک سازى و در تشهّد هم به عبودیت او و رسالت حضرت‏محمّدصلى الله علیه وآله اقرار نمایى.

اگربا توفیق وکمک خداوند، خود را با نمازت منسجم ‏وهماهنگ سازى و با روح نمازدمسازشوى، زندگى تودگرگون‏مى‏شود وتوأم با صلاح و رستگارى، تکامل مى‏یابد و تو هر روزخود را بهتر از گذشته خواهى یافت.
 

تفسیر نماز

عبادت و عبودیّت:

عبادت چیست؟
بسم اللّه الّرحمن الرّحیم
عبادت، هدف آفرینش ماست. قرآن مى‏فرماید: « وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إ ِلَّا لِیَعْبُدُونِ»
کارهایى را که انجام مى‏دهیم، اگر براى رضاى خدا باشد، عبادت است؛ گرچه مانند کسب و کار، تحصیل علم، ازدواج و یا خدمت به مردم، براى رفع نیازهاى خود یا جامعه باشد.
آنچه یک امر را عبادت مى‏کند، آنست که به انگیزه‏اى مقدس انجام شود و به تعبیر قرآن رنگ خدایى «صبغه اللّه»  داشته باشد.
 

فطرت و عبادت:

بعضى کارهاى ما براساس عادت است وبرخى برپایه فطرت؛ آنچه عادت است هم مى‏تواند باارزش باشد، مثل عادت به ورزش و هم مى‏تواند بى‏ارزش باشد، مانند عادت به سیگار.اما اگرامرى فطرى شد، یعنى بر اساس فطرت و سرشتِ پاکى که خداوند در نهاد هر بشرى قرار داده انجام شد، همواره با ارزش است.
امتیازفطرت برعادت آنست که زمان ومکان، جنس ونژاد، سنّ وسال درآن تأثیرى نداردوهرانسانى ازآن جهت که انسان است آن را دارا مى‏باشد؛ مانند علاقه به فرزند که اختصاص به نسل و عصر خاصّى ندارد و هر انسانى فرزندش را دوست مى‏دارد. اما مسائلى مانند شکل و فرم لباس یا غذا، از باب عادت است و در زمان‏ها و مکان‏هاى مختلف، متفاوت است. در بعضى مناطق، چیزى مرسوم است که در جاهاى دیگر رسم نیست.
عبادت وپرستش نیزیکى ازامورفطرى است ولذا قدیمى‏ترین، زیباترین و محکم ‏تر ین آثارساختمانىِ بشر، مربوط به معبدها، مسجدها، بتکده‏ها و آتشکده‏هاست.
البتّه درشکل ونوع پرستش‏ها تفاوت‏هاى زیادى دیده مى‏شود. یکى تفاوت درمعبود ها که از پرستشِ سنگ و چوب وبت‏ها گرفته تا خداى عزیز، ویکى درشکل وشیوه عبادت که ازرقص و پایکوبى گرفته تا عمیق‏ترین و لطیف‏ترین مناجات‏هاى اولیاى خدا تغییر مى‏کند.

ریشه پرستش:
کیست که خداوند را با اوصاف وکمالاتِ بى پایانش بشناسد، اما سرتسلیم و خضوع فرونیاورد؟ قرآن ازطریق داستان‏ها وتاریخها، نشانه‏هایى ازقدرت وعظمت او را براى ما بیان مى‏دارد.
مى‏فرماید: خداوند به مریمِ بى‏همسر فرزند داد. رود نیل را براى موسى شکافت و

فرعون را درآن غرق کرد. انبیا را با دست خالى برابرقدرت‏هاى زمان خود پیروز کرد و بینى طاغوت‏ها را به خاک مالید.
اوست که شما را از خاکِ بى جان آفرید و مرگ و حیات و عزّت و ذلّتِ شما بدست اوست.
کیست که ضعف وناتوانى وجهل ومحدودیت خود وخطرات وحوادثِ پیش‏بینى شده ونشده را درک کند، ولى احساس نیاز به قدرت نجات دهنده‏اى نکند و سر تسلیم خم نکند؟
قرآن درلابلاى آیات، ضعف انسان را به اوگوشزد مى‏کند ومى‏گوید: توهنگام تولّد هیچ نمى‏دانستى وهیچ آگاهى نداشتى، یکپارچه ضعف بودى، چنانکه پس ازقدرت هم باز رو به ضعف مى‏روى.
توهرلحظه مورد تهدید انواع خطرات هستى.

عمق پرستش:

پرستش،عملیست که ما ظاهراً آن را یک نوع خضوع مى‏بینیم،اماعمق زیادى دارد.
پرستش برخاسته از جان است، برخاسته از معرفت است، برخاسته از توجه است، برخاسته از تقدّس است، برخاسته از ستایش است، برخاسته از نیایش است، برخاسته از التجا و استعانت است، برخاسته از عشق به کمالات معبود است.
آرى، پرستش عملى است در ظاهر ساده، ولى تا مسائل فوق نباشد، آن پرستش از انسان سر نمى‏زند. پرستش یعنى دل کندن از مادیّات و پرواز دادن روح، پا را فراتر از دیدنى‏ها و شنیدنى‏ها نهادن. پرستش تأمین کننده عشق انسان‏هاست که گاهى با ثنا و ستایش و زمانى با تسبیح و تقدیس و پاره‏اى اوقات با شکر و اظهار تسلیم، ادب خود را نسبت به پروردگارش اظهار مى‏دارد.

بى‏تفاوتى نسبت به عبادت:

حضرت على‏علیه السلام مى‏فرماید: اى انسان! چشمت روشن، اگر با گذشت این همه سال از عُمرت (وبا داشتن این همه استعداد، قابلیت، امکانات، عقل، علم و وحى)، باز هم مثل حیوانى در چراگاهى گامى نهى و خوابى کنى.
آرى، تمدن وتکنولوژى وپیدایش و پیشرفتِ ابزار جدید، زندگى را راحت‏تر کرده و رفاه و آسایش را به ارمغان آورده است، ولى مگر کمال انسان در کسب همین رفاه مادى است؟
اگر چنین باشد، حیوانات که در خوراک و پوشاک و مسکن و ارضاى شهوت از انسان جلوترند!
درخوراک بهتروبیشتر وراحت‏ترمى‏خورند و نیازى به پختن و آماده کردن ندارند!
در پوشاک، دوختن و شستن و اطو کردن ندارند!
در شهوت، بدون گرفتارى و مشکلى، خود را ارضاء مى‏کنند.
در تأمین مسکن، چه بسا پرندگان و حشراتى که تکنیک آنها در ساختِ لانه و آشیانه، انسان را به تعجّب وامى‏دارد.
اصولاً آیا این پیشرفتِ تکنولوژى، موجب رشد انسانیّت هم شده است؟