مقدمه :
زمانی که بشر به استفاده از ظروف سفالین پرداخت ، دست ساخته هایش بسیار ابتدائی و عاری از هرگونه تزئین یا پوشش لعاب بوده، ولی بتدریج که ذوق و سلیقه و حسن زیبائی شناسی قوت گرفت ظروف سفالین به نقوش گروناگون و سپس به پوشش لعاب آرایش داده شد.
کاوشهای باستان شناسی در محوطه های باستانی ایران موید آن است که تسلسل و تکامل ساخت ظروف بی لعاب در قرون متمادی حفظ گردیده و هنرمندان سفالگر با پیشرفت هنر سفالگری همزمان و در کنار ظروف سفالین لعابدار در ظروف بی لعابدار در ظروف بی لعاب نیز مبتکر بوده و این شیوه و سنت را تا به امروز حفظ کرده اند. وفور ظروف بی لعاب به نسبت انواع دیگر سفالینه بعلت کاربرد این نوع سفالینه در زندگی توده مردم بوده است.
تاریخ گذاری ظروف بی لعاب اوایل اسلام بعلت ادامه سنت سفالگری ساسانی ، بسیار مشکل است و بدین سبب متخصصان این نوع سفالینه را عرب ساسانی نامیده اند.
پس از سقوط امپراتوری ساسانیان ( سال 622 میلادی ) و گرایش ایرانیان به دین مبین اسلام قسمتهائی از این سرزمین تا مدتها تحت تأثیر شیوه های هنری گذشته قرار داشته است که از آن جمله ناحیه دریای خزر می باشد . در این منطقه روش و سنت هنر ساسانی بویژه در زمینه فلز کاری و سفالگری ادامه یافته و ظروف سفالین به شیوه متقدم ساخته می شده است. حفریات باستان شناسی در ناحیه دریای خزر که محوطه های باستانی بیشماری را در بر می گیرد. کشف ظروف سفالین اواخر ساسانی و اوایل اسلامی و قابل مقایسه بودن آنها این نظریه را اثبات می نماید.
پژوهشهای باستان شناسی سالهای اخیر در مراکز تمدنهای اسلامی ایران چون : نیشابور ، ری ، جرجان، سیراف ، استخر ، تخت سلیمان ، سلطانیه ، فسا ، غبیرا و شوش که در ادوار اسلامی از آبادانی و ثروت برخوردار بوده اند شناخت باستان شناسان را در تکامل سفالینه بی لعاب تا حدی آسانتر کرده است.
سفالینه بی لعاب اسلامی بسیار متنوع و از جهات مختلف مانند خمیر ، شکل و تزئین قابل بررسی است.
به طور کلی سفال های دوره اسلامی را می توان به سه گروه طبقه بندی کرد:
1 ) سفالهای دوره اموی و اوایل دوره عباسی
الف ) اوایل دوره اسلامی 2 ) سفالهای نقاشی شده براق دوره فاطمی
3 ) ظروف منقوش با دوغاب گل یا پوشش گلی ( لعاب گلی )
1 ) ظروف اسگرافیتو ایرانی
2 ) ظروف زیبای دوره سلجوقی ایران
ب ) اواسط دوره اسلامی 3 ) ظروف دوره سلجوقی آناتولی
4 ) سفالگری راکاو روشنه
5 ) سفالهای بدون لعاب اواسط دوره اسلامی
1 ) سفالگری ایران در دوره ایلخانی و تیموری
2 ) سفالگری دوره ممالیک مصر و سوریه
ج ) دوره متأخر اسلامی 3 ) سفالگری دوره صفویه و قاجاریه ایران
4 ) سفالگری دوره عثمانی در آناتولی
سفالگری در دوران اسلامی ابتدا به صورت سفال ساده بدون لعاب بود. اگرچه سفالگران از دوره اشکانی به نوع لعاب سبز مایل به فیروزه ای با شفافیت قابل توجه و سپس در دوره ساسانیان با لعاب سبز قلیا و مات آشنا بوده اند سفالگران دوران اسلامی در سه قرن اولیه دقیقاً ادامه هنر سفالگری دوره ساسانی است . ظروف سفالی این دوره به شکل کوزه های گردن کوتاه و دسته دار با لبه های ضخیم و تخت و ظروف بدون لعاب با نقوش قالبی ساخته می شد.
از آنجایی که ظروف سفالی دوره ساسانیان در کمال سادگی ساخته شده اند، ادامه و سبک این سفالها در دوره اسلامی مورد پذیرش قرار گرفت و صنعت سفالگری بار دیگر رونق قابل توجهی یافت و موجب توسعه فعالیت سفالگران شد.
هنر سفالگری دوره اسلامی از ترکیب فلسفه و حکمت و فن مشتق می شود.
سفالگران قرون اولیه اسلامی ( قرون اول و دوم هجری ) دو دسته سفال داشتند :
الف ) سفال بدون لعاب ب ) سفال لعابدار
الف ) سفال بدون لعاب : این سفالها به چند روش تزئین می شده است.
1 ) نقش کنده : خمیر این نوع سفال معمولاً قرمز، نخودی و خاکستری است.
موضوع نقوش آن که به روش نقره است ( ایجاد خراش با شیئی نوک تیز روی سفالی که هنوز خشک نشده است ) شامل خطوط جناغی ، موجی ، زیگراگ ، نقطه چین ، خطوط موازی عمودی و افقی و گاهی نقوش گیاهی است . شکل ظروف غالباً کوزه های بدنه محدب با گردن کوتاه و گاه کشیده و گلدان و دسته های کوچک عمودی معمولاً دو دسته و چهار دسته و بیشتر است و ظروف کوچک مانند کاسه و آبخوری که از شهرهای آباد و پر جمعیت آن دوره نظیر نیشابور ، ری ، جرجان ، شوش، اصطخر به دست آمده است .
2 ) نقش قالبی : این نوع تزئین را روی سفالهایی بدون لعاب کوچکتر بویژه در ظروفی که بدنه آنها کاملاً کروی نیست و گاه به تقلید از ظروف فلزی به صورت چند وجهی ساخته شده اند، می توان دید. این نقوش معمولاً با قالب روی بدنه و در ظروف بزرگتر ، روی شانه و قسمتهای ضخیمتر ظروف ایجاد می شده است و معمولاً موضوع آم طرحهای هندسی و گیاهی است. در این دوره هنوز تزئینات خطی کوفی روی ظروف متداول نشده و در اواخر قرن دوم هجری کتابت روی پوست به خط کوفی ساده که تقلید و تلخیص از خط نبطی است ، متداول می گردد. شکل این ظروف نیز معمولاً کوزه ، گلدان و آبخوریهای کاسه ای شکل است که در کاوشهای علمی شهر ری و نیشابور به دست آمده است.
3 ) تزئینات برجسته یا افزوده کاری : در این روش که اصطلاحاً روش با سونین هم نامیده می شود ، قبل از ریختن دسفال با قیف مخصوص ، گل نسبتاً غلیظ را به اشکال موردنظر ظرف می نشانند که معمولاً طرحهای حیوانی و انسانی ، نقشهای اسطوره ای موضوع این نوع تزئینات است که اقتباسی از نقوش ظروف فلزی دوره هخامنشی و ساسانی است . شکل ظروف شامل کوزه های بزرگ دسته دار و گلدانهای کوچکتر است که در شهرهای ری و ساوه ساخته می شده است.
تزئینات رنگی : در کاوشهای باستان شناسی از این نوع ظروف زیاد به دست نیامده و آنچه هم پیدا شده به دلیل نامناسب بودن شرایط ، بیشتر رنگ ظروف زایل شده و چندان قابل تشخیص و استفاده نیست . در مجموع از روی ظروف تزئینی و منقوش مکشوفه از شوش چنین استنباط می گردد که سفالگران ، ای این روش برای تزئین ظروف بدون لعاب استفاده نموده اند. موضوع نقوش همچنان طرحهای هندسی و اسلیمی تزئینی است.
ب ) سفال لعاب دار : در قرن اول و دوم هجری تنوعی در رنگ لعاب دیده نمی شود و چنانکه اشاره شد به تبع دوره ساسانیان که لعاب سبز قلیا و مات رایج بود، در این دوره نیز از رنگ سبز در طیفی محدود نظیر سبز تند و یشمی ، خمیر قرمز و نخودی استفاده شده و ظروفی به شکل کوزه های کوچک و کاسه های نسبتاً گود با این لعاب تزئین شده است . در بررسیهای علمی ، نیشابور یکی از مراکز ساخت این نوع سفال شناسایی و معرفی شده است.