نورمن فاستر، متولد ماه ژوئن 1935 و شهر منچستر، شاه مهره ی تاریخ معماری انگلستان است. او که
از یک خانواده ی طبقه ی کارگر اهل منچستر بود مدرسه را در سن شانزده سالگی ترک ودر حالی که در
سالن تالار شهر منچستر به عنوان منشی مشغول به کار بود به معماری علاقه مند شد. پس از گذراندن
دوران سربازی در راف با ثبت نام در مدرسه ی معماری دانشگاه منچستر به فراگیری دروسی نسبتا ً
سنتی پرداخت وسپس به صورت بورسیه در دانشگاه ییل پذیرفته شد. در انجا با ریچارد راجرز ملاقات کرد
و تحت تاثیر پل رودلف، باکمینیستر فولر، چارلز و ری ایمز و میس وندررو قرار گرفت. در روند شکل
گیری شخصیت حرفه ای فاستر نمی توان به نقطه عطفی اشاره نکرد که در حقیقت توانست فاستر را به
جهانیان بشناساند و آن اعطای مدال طلای RIBA (یکی از ارزشمندترین جوایز معماری جهان) در سنین
میان سالی به وی بود. درست زمانی که هنوز فرصت های زیادی برای او باقی مانده بود. فاستر با دریافت
این جایزه غوره شده یا نشده دیگر مویز شده بود. وی در این سال-1983- تنها 48 سال داشت و بسیار
جوان تر از آن بود که بتواند در این سن به چنین رتبه ای نائل شود
1963 پناهگاهی در پیل کریک(کورنوال)
طرح:دفترمعماری«گروه 4»:ن.فاستر،دبلیو.فاستر،ف.پیکوک،ر.راجرز،س.راجرز
این ی غیر معمول به عنوان اولین پروژه ی این معمار،تلفیقی است از یک پناهگاه و مخزن زیر
زمینی که به صفحه ای شکل گرفته که نیمی از آن داخل زمین قرار دارد و به مفهوم اصلی کار فاستر-
یعنی رابطه با طبیعت – اشاره می کند.البته این رابطه نه با تقلید،بلکه از طریق اعتلای حس شاعرانه ی
داده های تصنعی به وجود می آید.این سازه ی عجیب ساخته شده ازبتن و شیشه – که درمیان جنگل به
سختی قابل رؤیت است –در دهانه ی رودخانه ی فال قرار دارد واقامتگاه دنج و خلوتی برای تماشای
جریان ملایم و آرام آب به وجود می آورد. وجود آشپزخانه ای کوچک،این فضا را به مکان مناسبی برای
اقامت های کوتاه مدت تبدیل کرده است.
1971 تئاتر ساموئل بکت،آکسفورد
طرح:دفتر معماری فاستر و همکاران با همکاری ر.ب.فولر
این پروژه،اولین مورد از کارهای متعددی بود که فاستر با همکاری ریچارد با کمینیستر فولر انجام داد. در
این پروژه،ساخت یک سالن تئاتر با سازه ی ویژه برای ارائه کارهای بکت مورد نظر بود. کمبود فضا،ایده
ی استفاده از یک سازه ی زیرزمینی در حیاط دانشکده را تقویت کرد. فرم این ساختمان که بر اساس تنش
ها و فشارهای زمین به وجود آمده،فضای لازم برای قرار گرفتن صحنه های مختلف،یک فضای
نمایشگاهی و امکانات آموزشی خاص با بیشترین انعطاف پذیری را به دست می دهد.
1981 ورزشگاه سر پوشیده،فرانکفورت آم مین
طرح:دفتر معماری فاستر و همکاران(برنده ی اول مسابقه)
این پروژه که در یک مسابقه ی محدود برنده شد،ادامه ی روند تکاملی هنر فاستر است که با طراحی مرکز
سانزبوری آغاز شده است. در هر دو طرح و با رویکردی مشابه،فن آوری با ادغام سازه،تاسیسات
،فضاهای عملکردی و فرم برای تعریف حالت گویایی از یک کل واحد و منسجم به کار رفته است. بام
پوشش دهنده ی این ورزشگاه سازه ی فلزی مشبک گنبدی شکلی با خیز نسبتا ً کم است که دهانه ی آزاد
آن 70 متر و طول آن 140 متر است. جایگاه تماشاچیان نیز بر روی پایه بتنی گودی که یک لایه چمن
روی آن کاشته شده قرار گرفته و به صورت مجموعه ای از عناصر سه بعدی با پایه ی سه گوش به نظر
می رسد. سطوح خارجی و داخلی این بام گنبدی شکل و دوجداره،با پانل های قابل تعویضی پوشیده شده
است. این پانل ها با شکل های گوناگون و به طور مختلف قرار گرفته تا مصرف انرژی را در این
ورزشگاه به کمترین میزان ممکن برساند. این ترکیب بندی،با ویژگی های((Volumetric ورزشگاه
و فرو رفتن قسمت بسیار کمی از آن در داخل زمین نیز هم خوانی دارد.
در این سیستم،پنج نوع پانل مختلف با هم ادغام شده و در فاصله ی بین آن ها نیز سیستم های تاسیساتی
مورد نیاز برای کنترل محیط زیست تعبیه شده است. دو نمای واقع در دو انتهای سالن(همانند پروژه ی
مرکز سانزبوری)به طور کامل شیشه ای است و سایه بان های عمیقی آنها را پوشانده است. ورودی های
مجزایی هم به تماشاگران و ورزشکاران اختصاص یافته که هر کدام در یکی از این نماها طراحی شده
است. یکی دیگر از شرایط این مسابقه- علاوه بر انعطاف پذیری عملکردی-ظرفیت3000 نفره ی سالن
بود. بدین منظور، سکو های جمع شویی در چهار طرف سالن تعبیه شده است.
1985/1991 نگارخانه های ساکلر،دانشگاه سلطنتی هنر،پیکادیلی،لندن
طرح:دفتر معماری فاستر و همکاران:ن.فاستر،اس.دگری،ت.کویک،ج.سیلور،ج.اسمال،ج.بارفیلد،م.الکان
هدف این پروژه،تغییر شکل و بازسازی ساختمان موجود و تبدیل آن به فضای نمایشگاهی بود. از این
رو،فاستر در تغییر شکل آخر خانه ی بور لینگتون توانست تعریف جدیدی از تسهیلات موجود ارائه کند.
ایجاد یک سرسرای ورودی جدید وامتداد دادن سرسرای ورودی قدیمی به پشت این عمارت اشرافی
تاریخی و ارزشمند باعث بهبود ویژگی های عملکردی طرح موجود شده و تفکیک اجزاء معماری این
موزه را به بهترین نحو ممکن ارتقا بخشیده است.
در این طرح،راهروی تاریک و تنگ واقع بین خانه ی بورلینگتون و فضاهای الحاقی سده ی نوزدهم،به
فضایی روشن وجذاب تبدیل شده است. فضایی که در آن،ساختار شبکه ای و ایهام گونه ی کف ها،پله ها و
بالابر با یکدیگر ترکیب شده و به نحو غیر منتظره ای(از نظر معماری)بر نگارخانه های جدید تاکید می
کند.
در این طرح،نمای پشت این عمارت که بیش از یک سده از دیده ها پنهان مانده بود،دوباره مورد توجه
قرار گرفت و به شیوه ای همچون صحنه آرایی پدیدار شد. به گونه ای که در درک عناصر متوالی و
یکدست را از حالت منسجم به حالتی شکسته (جزءجزء)تبدیل کرد. جزئیات زیاد این بنا،بر بازخوانی(قرائت
مجدد)یک«متن تاریخی»دلالت می کند و آن را در یک زمینه ی جدید سرشار از ارزش های مفهومی قرار
می دهد. صفحات شیشه ای رنگی که ارتباطات قائم منتهی به فضاهای دسترسی نگارخانه های جدید را در
بر گرفته اند،با ایجاد نوری یکدست و منسجم،پیشانی آجری واقع در الحاقات قبلی را جدا کرده و آن را به
یک زیر سری قوی به عنوان تکیه گاهی برای تندیس ها تبدیل کرده است. سپس این فضای
تجریدی(انتزاعی)فرد را به نگارخانه ها هدایت می کند؛نگارخانه هایی که با داشتن تاق های نیم دایره
ای(گنبدی)و نورگیر های سقفی،سیمای آشنا و مأنوسی را به نمایش می گذارد.