زندگینامه حضرت امام حسین (علیه السلام)
نام : حسین (ع) کنیه : ابا عبدالله و ابو الائمه و ابوالمساکین و ... لقب : سید الشهداء (ع) نام پدر : علی (ع) نام مادر : فاطمه (ع) تاریخ تولد : سوم ماه شعبان سال چهارم ه . ق محل تولد : مدینه طیبه تاریخ
شهادت : روز جمعه دهم ماه محرم سال شصت و یک ه . ق محل شهادت: کربلای معلی (گودال قتلگاه) نام قاتل : شمر بن ذی الجوشن مدت امامت : یازده سال و یازده ماه و سه روز مدت عمر : پنجاه و هفت سال و هفت ماه و هفت روز
طلوع مهر
صبح روز سوم شعبان سال چهارم هجری، شهر مدینه میزبان کودک نو رسیده‌ای بود که در خانه فاطمه (سلام الله علیها) و علی (علیه السلام) چشم به جهان گشود و بعدها، به «سید الشهدای اسلام» ملقب شد. این طفل نو رسیده، دومین فرزند خانواده‌ای است که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله) پس از نزول آیه تطهیر بارها آنها را با عنوان «اهل بیت نبوت» مورد خطاب قرار داده و به آنها سلام گفته بود. مادر او فاطمه (سلام الله علیها)، دختر پیامبر و یکی از برترین زنان تاریخ است که به جهت بلندی معرفت و فضایل اخلاقی و پاکی زبانزد خاص و عام بوده و خداوند در بیان شان و جایگاه رفیعش سوره‌ای را در قرآن آورده است. علی (علیه السلام) نیز که دومین فرزند پسر خود را در آغوش می‌گرفت، اولین مسلمان، برترین دین و بالاترین سخنور عرب و دارای سوابقی بی نظیر در ایثار و دفاع از دین خدا، در سراسر دوران ظهور و گسترش دین اسلام بود. تا آنجا که پیامبر (صلی الله علیه و آله) به دستور حضرت حق، بارها او را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود.
نام گذاری
در آن روز فرخنده طفل را به محضر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) آوردند و علی (علیه السلام) آن چنان که وظیفه داشت و نیز به رسم ادب و احترام از ایشان خواست که همچون فرزند نخست، نامگذاری این نو رسیده را نیز بر عهده گیرند. پیامبر هم به امر الهی او را «حسین» خواند. نامی که معرب نام عبری «شبیر»، نام پسر کوچکتر هارون – وصی و جانشین موسی (علیه السلام) – بود. محمد (صلی الله علیه و آله) در یک واقعه تاریخی آنرا به علی (علیه السلام)گفته بود : «یا علی؛ جایگاه تو نسبت به من، نظیر جایگاه هارون نسبت به موسی است؛ با این تفاوت که سلسله پیامبران با من خاتمه می‌یابد»
ریحانه پیامبر
حسین (علیه السلام) دوران کودکی را در دامان پر مهر علی (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیها) و بیش از آن دو در دامان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) گذراند. علاقه و توجه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به حسین (علیه السلام) چنان بود که همه اصحاب از آن گاه بودند و بارها و بارها به چشم دیده و به گوش شنیده بودند. در کتب تاریخی مختلف نیز روایات فراوانی در این باره نقل شده است.
از جمله روزی پیامبر (صلی الله علیه و آله) سجده نماز را بر خلاف معمول طولانی کرد. بعد از نماز مردم علت طولانی شدن سجده را از رسول خدا جویا شدند و پرسیدند : «آیا از طرف پروردگار وحی نازل شده و یا دستوری رسیده است»، پیامبر فرمود : «خیر، فرزندم حسین بر پشتم سوار بود، خواستم صبر کنم تا خواسته‌اش برآورد شود.» این نمونه‌ای از رفتار بهترین بنده خدا در بهترین حالات بندگی با حسین (علیه السلام) بود.
اصحاب، بارها رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را دیده بودند که با حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام) که کودک بودند، بازی می‌کند و آنها را بر دوش خود سوار می‌کند. حتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) لبهای حسین (علیه السلام) را می‌بوسید و می‌فرمود : «حسین از من است و من از اویم، خداوند دوست بدارد کسی را که او را دوست می‌دارد.» و باز از ایشان نقل شده که فرمودند : «حسن و حسین دو گل خوشبوی من از این دنیا هستند.»
در این میان بسیاری می‌دانستند که محبت پیامبر به این دو کودک و مخصوصاً به حسین (علیه السلام)، یک محبت عادی نسبی و فامیلی نبود. زیرا از طرفی پیامبر خدا فردی عادی مانند سایر مردم نبوده و بنا بر نص صریح قرآن، هیچ رفتار یا گفتار پیامبر از سر خواسته شخصی و هوی و هوس نیست، و از همین روست که خداوند می‌فرماید : «شایسته است که رفتار و حرکات ایشان سرمشق و الگوی اهل ایمان باشید.» از سوی دیگر پیامبر (صلی الله علیه و آله)دختران زیاد و حتی فرزند پسری نیز داشتند، اما این گونه ابراز محبت و توصیه‌های موکد فقط در مورد حسن و حسین (علیه السلام) دیده می‌شد.
علاوه بر اینها سفارشات پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مورد حسین (علیه السلام)، سخنانی محبت آمیز و عادی نبود بلکه خبر از یک حقیقت بزرگ می‌داد. حتی پیامبر (صلی الله علیه و اله) بارها سعادت مردم را نیز در گرو دوستی با حسین (علیه السلام) اعلام کرده بود. عمر ابن خطاب از قول پیامبر نقل می‌کند که فرمود : «حسن و حسین آقای جوانان اهل بهشت‌اند، هر که آنان را دوست بدارد مرا دوست داشته و کسی که با آنها دشمنی کند با من دشمنی کرده است. «و در جای دیگری می‌فرمود : «بواسطه من به آگاهی رسیدید، با علی راه درست را یافتید و هدایت شدید، نیکی‌ها بواسطه حسن به شما اعطا شده ولی سعادت شما با حسین است. آگاه باشید حسین دری از درهای بهشت است. هر کس با او دشمنی کند، ممکن نیست وارد بهشت شود.»
در آینه کتاب خدا
حسین (علیه السلام) هنوز کودک بود که به منظور چندین آیه قرآن قرار گرفت. در روز مباهله پیامبر (صلی الله علیه و آله) با مسیحیان نجران، حسین (علیه السلام) و خانواده‌اش تنها همراهان رسول خدا بودند و پیامبر اکرم، بنا به دستور الهی در آیه مباهله، حسن (علیه السلام)و حسین (علیه السلام) را به عنوان فرزندان خاندان وحی با خود برای مباهله همراه کرد.
یکی از پنج تنی که آیه تطهیر در مورد آنها نازل شد، حسین (علیه السلام) بود و او نیز به همراه پدر، مادر و برادر خود زیر عبای پیامبر بود که خداوند این آیه را درباره آنها نازل کرد : «همانا خداوند فقط و فقط می‌خواهد پلیدی را از شما اهل بیت دور سازد و شما را قطعاً پاکیزه سازد»، گواهی روشن و سندی گویا بر عصمت این خانواده و دوری ایشان از هر گناه و خطا
در سوره شورا نیز خداوند دوستی و محبت نزدیکان پیامبر را به تمام مسلمانان سفارش می‌کند. در این سوره خداوند به پیامبرش می‌فرماید : «به مردم بگو هیچ پاداشی به عنوان مزد رسالت و پیامبری از شما نمی‌خواهم، مگر محبت و دوستی با نزدیکانم.» و وقتی از پیامبر (صلی الله علیه و آله) در مورد این نزدیکان سوال شد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود : «آنها علی و فاطمه و دو فرزند آنهایند.»