از آغاز به وجود آمدن تمدنها و جوامع، ماساژ به عنوان روش درمانی موثر، در بیشتر فرهنگ ها وجود داشته و دارای سابقه طولانی و کاربرد سنتی در ورزش بوده است. در متون ورزشی، ادعاهای زیادی پیرامون مزایای ماساژ وجود دارد که شامل بهبود قابلیت کشش تاندونها و بافت های همبند و تسکین اسپاسم و تنش عضلانی می باشد. پنداره های رایج حاکی از این است که انجام ماساژ، بازیافت عضلات بعد از تمرینات شدید را افزایش داده که این امر عمدتا به دلیل تسریع جریان خون عضله است. اگرچه تحقیقات گذشته، نتایج ضد و نقیضی در مورد تاثیر ماساژ برجریان خون گزارش داده اندکه از عدم تاثیر تا افزایش 50 درصدی جریان خون بعد از ماساژ در نوسان است. اعتقاد بر این است که تجمع لاکتات در عضلات و خون، تا حدی دوره بازیافت بعد از تمرینات بدنی شدید را به تاخیر می اندازد. اگر اینطور فرض کنیم که ماساژ، جریان خون عضله را افزایش داده و جریان خون نیز یک عامل مهم در برداشت لاکتات بعد از تمرین باشد، پس از این طریق اکسیداسیون لاکتات افزایش یافته و لاکتات از عضله و خون دفع می شود. یافته های محدودی از تاثیرات مثبت ماساژ بر روی برداشت لاکتات از عضله حمایت می کنند. با وجود این هنوز بحث و اختلاف نظر پیرامون تاثیر ماساژ بر برداشت لاکتات خون در مقایسه با دوره بازیافت غیر فعال وجود دارد.
محققین گذشته گزارش کرده اند که بازیافت روانی بعد از تمرینات ورزشی شدید باید در کنار بازیافت فیزیولوژیکی مد نظر قرار گیرد. متاسفانه تحقیقات تجربی اندکی در مورد تاثیرات روانی ماساژ انجام شده و شواهد و مدارک مبهمی ارائه شده است. در نهایت این طور استنباط می شود که کارایی ماساژ در افزایش جریان خون و برداشت لاکتات عضله بعد از تمرینات ورزشی شدید مورد تردید بوده اما تاثیرات ماساژ روی بازیافت روانی بعد از تمرینات ورزشی تا حدی مورد تایید می باشد.