امام محمد بن على ( باقر ) لفظ باقر بمعنى شکافنده است و لقبى است که پیغمبراکرم (ص ) بآنحضرت داده بود .
آنحضرت فرزند امام چهارم و در سال پنجاه و هفت هجرى متولد شده بود و در واقعه کربلا چهار ساله و حاضر بود و پس از پدر بزرگوارش بامر خدا و معرفى گذشتگان خود , بامامت رسید و در سال صد و چهارده و یا صد و هفده هجرى ( بحسب بعضى از روایات شیعه توسط ابراهیم بن ولید بن عبدالملک برادر زاده هشام خلیفه اموى مسموم شده ) درگذشت .
در عهد امام پنجم از طرفى در اثر مظالم بنیامیه , هر روز در قطرى از اقطار بلاداسلامى انقلاب و جنگهائى رخ میداد و از خود خاندان اموى نیز اختلافات بروز میکرد و این گرفتاریها دستگاه خلافت را مشغول و تا اندازه اى از تعرض باهل بیت صرف میکرد .
و از طرفى وقوع فاجعه کربلا و مظلومیت اهل بیت که ممثل آن , امام چهارم بود مسلمانان را مجذوب و علاقمند به اهل بیت میساخت .
این عوامل دست بدست داده مردم و خاصه شیعه را مانند سیل به سوى مدینه و حضور امام چهارم سرازیر ساخت وامکاناتى در نشر حقایق اسلامى و معارف اهل بیت براى آنحضرت بوجود آورد که براى هیچ یک از پیشوایان گذشته اهل بیت میسر نشده بود و گواه این مطلب اخبار و احادیث بیشمارى است که از امام پنجم نقل شده و گروه انبوهى از رجال علم و دانشمندان شیعه که در فنون متفرقه معارف اسلامى در مکتب آن حضرت پرورش یافته اند و در فهرستها و کتب رجال اسامیشان ضبط شده است .
بد ترین پدران کسانی هستند که در نیکی و محبت افراط کنند
(امام باقر ع)