در تاریخ جهان مردان فداکار و جانباز بسیار بودند، اما فداکاری در شرائطی که یاران پاک حسین (ع) در آن به سر می بردند کم نظیر است، اینان فداکاری کردند در حالی که شهادت برای آنها قطعی بود، پایداری نمودند در شرایطی که هیچگونه امیدی برای زنده ماندن و نجات وجود نداشت،آنها با آن که می دانستند کشته می شوند - آن هم با رنج گرسنگی و در التهابی سخت از عطش – با ین حال استقامت کرده و تا آخرین حد امکان پایداری نمودند با آنکه نه تنها هیچگونه عامل مادی و فشاری پشت سر آنان وجود نداشت بلکه حسین (ع) بارها از آنان حل بیعت کرد و فرمود:
(( من به شما اذن دادم اکنون می توانید به دیار خود بروید ))
ولی آنان پایمردی و ثبات نشان دادند و سرور آزادگان را در میان انبوهی خونخوار رها نساختند. مردانی که در این پیکار هدف داشتند و بخاطر اصولی اسلامی و انسانی با چشمی باز و بصیرت شمشیر می زدند.
انگیزه ی آنها خدا بوده و مبارزه با ستم و هدف آنها ریشه کن ساختن حکومت و قدرتی که هستی اسلام و عدالت را به نیستی و سقوط تهدید می نمود، آنها یک سرباز عادی نبودند که ندانند چه می کنند و بخاطر کی نبرد می نمایند، چشمانش باز و هدفهای آنها بلند و عالی بود، آری وجود اینهمه شرایط است که به جانبازیهای آنها ارزش جهانی داد و به آنها زندگی ابدی بخشید، درود فراوان به روان پاک آنها باد.
**************