انواع زمانبندی ها:
همه ورزش ها یا ورزشکاران تقویم رقابتی یکسانی ندارند. برخی از ورزش‌ها به گونه‌ای هستند که ورزشکاران فقط یکبار در سال به رقابت می‌پردازند. تمرینات مقتضی برای این نوع رقابت‌ها به عنوان «تک چرخه‌ای» طراحی می‌گردد. (شکل A/7 .1 ).
نوع دیگر طراحی برای ورزش هایی است که در یک سال چند بار و به صورت زمانی فاصله دار در ماهها انجام می‌گیرد. برنامه‌های تمرینی برای ورزش هایی که هر سال دو بار انجام گیرد به عنوان «دوچرخه‌ای» نامیده می‌شود، (شکل B/7 .1 ) که شامل دو طراحی تک چرخه‌ای، ورزشکاران بایستی که 4 ماه با فاصله حضور یابند. سطح اجرا در یکی از چرخه‌ها بایستی پائین از آن یکی باشد از این رو تمرین اصلی برای رقابت باید در چرخه دوم انجام گیرد.
در موارد دیگر، ورزشکاران باید در سه رقابت در یکسال شرکت کنند که برنامه تمرینی «سه چرخه‌ای» مورد نیاز واقع می‌گردد (شکل C/7 .1 ). البته باید توجه داشت که دوره‌های استراحتی در هر چرخه بایستی به ورزشکار داده شود تا ورزشکار بتواند خود را برای چرخه بعدی آماده کند. مدلهای سه چرخه‌ای و بیشتر در یکسال زیاد به ورزشکار اجازه نمی‌دهد تا خود را به طور مطلوبی آماده سازد.
فاز های زمانبندی :
فاز آماده سازی:
این فاز بلند مدت ترین فاز در چرخه یکساله است. در طول این فاز دوره های مقاومتی ، آموزش های تاکتیک پذیری و تکنیکی می‌بایست بهبود یابند تا ورزشکار برای فاز بعدی آماده و مهیا گردد. البته آن شامل سه دوره تمرینی است که اغلب هر کدام 4 الی 8 هفته است. در دوره اول، تمرینات بیشتر عمومی بود و وزنه‌ها به صورت مداوم از متوسط به زیاد در حال تغییر است. در دوره دوم ، روشهای ویژه تمرینی به کار برده شده و وزنه‌ها بسیار نزدیک به بهترین رکوردهای ورزشکار می‌باشد. دوره سوم نیازمند تغییر اساسی از حالت عمومی به حالت ویژه تمرینی است که در آن حالت رقابتی کاملاً شبیه سازی می‌شود. روشهای تمرینی مستقیماً از ماهیت ورزش پیروی کرده و وزنه‌های بالا برای ایجاد هماهنگی و آمادگی برای فازهای بعدی ضروری می‌باشند. در پایان هر سه چرخه تمرینی هر دوی ورزشکاران و مربیان باید میزان آمادگی را در آزمایشگاه یا زمینه‌های آزمونی مورد بررسی قرار دهند.
فاز رقابتی :
این فاز از روی زمان رقابت‌ها مشخص شده و می‌تواند به طور ذاتی ساده یا پیچیده باشد. اولی به طور معمول به دو دوره تقسیم می‌شود، دوره اول به عنوان تمایل برای رسیدن به آمادگی مطلوب بدنی است در حالی که در دوره دوم آمادگی مطلوب جسمانی بایستی که کسب شده باشد. حالت دوم به طور طبیعی دارای 3 دوره است، دوره اول برای رقابت‌های کوچک ، دوره دوم برای باز یافت آمادگی و دوره سوم برای چرخه رقابت های اصلی است.
فازهای رقابتی ساده دارای دوره زمانی 2 الی 3 ماه است در حالی که این دوره برای فازهای پیچیده یکسال به طول می‌انجامد.
فاز گذر (انتقالی) :
این دوره، دوره‌ی باز یافت است که پس از یکسال تمرینی و رقابتی سخت باید اجرا شود که طول آن به طور میانگین 3 تا 6 هفته است. و دارای ویژگی‌هائی به شرح زیر است:
وزنه‌های تمرینی را کاهش می‌دهد
رقابت ها در آن دوره کم است
باعث ثابت ماندن میزان آمادگی است
باعث دوباره سازی انرژی می‌شود
محتوای زمانبندی – چرخه های تمرینی :
حجم و دامنه تمرینات در تابع معکوس با چرخه است، افزایش حجم تمرینات با کاهش در دامنه تمرینات همراه بوده و بالعکس. هر چند که ماهیت هر تمرین وابسته به سطح رقابت‌ها در یک ورزش خاص است. در پاروزنی، برای مثال، تمرینات آروبیکی و داخلی روی قایق‌ها حجم بیشتر تمرینات را تشکیل می‌دهند که از سطح تمرینی متوسط به بالا و متوسط به پائین در تمرین با وزنه در باشگاه صورت می‌گیرد. هم چنانی که پاروزن‌ها برای رقابت آماده می‌شوند حجم تمرینات کاهش می‌یابد ولی شدت و دامنه آن افزایش پیدا می کند، در مورد اینکه دوره‌های تمرینی برای زنان و مردان بایست که متفاوت باشد دلیل و مدرک مستدلی وجود ندارد. بیشترین دوره تمرینی «ابر چرخه‌ها» نام دارند. این چرخه‌ها از 2 ماه تا یکسال تمام می‌باشند. چرخه‌های کوچکتر «میان چرخه» نام دارند که معمولاً دارای دوره‌ی 6 تا 8 هفته‌ای بوده و به طور معمول در تعامل با ابر چرخه‌ها هستند. کوچکترین دوره های تمرینی «ریز چرخه ها» هستند که دارای عمر یک هفته‌ای بوده و ادامه‌ی میان چرخه‌ها هستند. در این فصل ریز چرخه‌ها ابتدا مورد بحث قرار می‌گیرند.