مطالعات نشان می دهند، بسیاری از بیماران مبتلا به آرتروز به دلیل درد و عدم حمایت پزشک، ورزش نمی کنند.
28 ژوئیه 2006_ « حرکتش بده و یا از دستش بده» یک توصیه ی خوب برای بیماران مبتلا به آرتروز است. اما، با وجود اطلاق از این امر، این افراد بسیار کم ورزش می کنند.
برای یافتن علت، پژوهشگران دانشگاه کاروتینای جنوبی، برای بیماران مبتلا به آرتروز که به صورت منظم فعالیت ورزشی دارند و بیمارانی که فعالیت ورزشی منظم ندارند، یک نظر سنجی ترتیب دادند.
آنها دریافتند که طرز تلقی، انگیزه و حمایت های پزشکی، همگی در فعال باقی ماندن بیمار یا بی تحرکی او، نقش دارند.
هر دو گروه بیماران، فعال و بی تحرک، هنگام انجام فعالیت های فیزیکی، احساس درد می کنند. اما بیمارانی که ورزش می کنند، بیشتر معتقدند که درد کوتاه مدت می تواند برای آنها منجر به مزایای طولانی مدت شود. بیمارانی که ورزش نمی کنند، معمولا اظهار می دارند که به دلیل آرتروز قادر به انجام فعالیت های فیزیکی نیستند. یک پژوهشگر، به WebMD می گوید:«بسیاری از بیمارانی که فعالیت ورزشی ندارند، پیش از ابتلا به آرتروز، به طور منظم ورزش می کرده اند. آنها هنگامی که احساس درد را تجربه کردند، به جای اصلاح ورزش های معمول خود، آنها را ترک کردند. آنهایی که تمرینات ورزشی خود را ادامه دادند، کسانی بودند که با وجود درد، تمرینات معمول خود را تغییر دادند. به عنوان مثال یک دونده که به آرتروز استخوانی زانو مبتلا شده می تواند با تغییر دویدن به راه رفتن از مزایای ورزش، با تاثیرات کم، بهره مند شوند.
معایب و مزایا
پزشکان می دانند که فعال باقی ماندن بیماران مبتلا به آرتروز، از طریق فعالیت ورزشی منظم، بهترین روش برای کندتر کردن پیشرفت بیماری، پیشرفت عملکرد های فیزیکی و حتی کاهش درد در طولانی مدت است.
کشش، قدرت کشش و ورزش های هوازی همگی از جهات مختلف به بیماران کمک می کند. اما پژوهش ها نشان می دهد که بیماران مبتلا به آرتروز کمتر از افراد سالم تمایل به ورزش کردن دارند.یک گروه پژوهشی برای 68 نفر از بیماران مبتلا به آرتروز که در گروه های مختلف مورد مطالعه شرکت کرده بودند، نظر سنجی ترتیب دادد تا درک آنها از معایب و مزایای تمرینات ورزشی را بهتر بسنجند.
کمبود اطلاعات
علاوه بر درد – و ترس از درد – شایع ترین مشکل ذکر شده، بر سر راه تمرینات ورزشی بیماران مبتلا به آرتروز، حمایت کم پزشکان است و این احساس که هیچ برنامه ی مناسب و امکاناتی برای رفع نیازهای خاص این بیماران وجود ندارد.
این پژوهشگر می گوید :« بسیاری از بیماران می گویند که پزشکانشان اصلا در مورد تمرینات ورزشی با آنها صحبت نکرده اند یا فقط به صورت بسیار کلی به آنها اشاره کرده اند. به بیماران گفته شده است که تمرینات ورزشی برای آنها مفید است؛ اما به آنها گفته نشده که چه نوع ورزشی انجام دهند.»
وی می گوید:« پزشکان باید برنامه ی ورزشی خاصی با توجه به نیازها و توانایی های خاص هر بیمار تدوین نمایند. همچنین باید بیماران به امکانات ورزشی خاص و متخصصین این امر که آرتروز را به خوبی می شناسند، ارجاع داده شوند.» بیماری در مورد رجوع به یک مربی خصوصی که هیچ اطلاعی از آرتروز نداشت می گفت که در روزهای بعد از مراجعه به وی، احساس درد می کرد؛ چرا که مربی از آنها به سختی کار کشیده است.
نه فقط استخوان ها و مفاصل
برنارد رابین می گوید:« بیماران مبتلا به آرتروز معمولا دلایل مشابهی را برای ورزش نکردن مانند افراد سالم اظهار می کنند.آنها به من می گویید که بسیار پر مشغله و یا در پایان روز بسیار خسته هستند. آنها تمرینات ورزشی را ماند وظیفه ای سنگین می پندارند و این وظیفه ی ماست که آنها را بر میزان اهمیت ورزش کردن واقف نماییم.»
پژوهش ها نشان می دهند که کسانی که در تمرینات ورزشی منظم شرکت می کنند، نسبت به بیمارانی که ورزش نمی کنند، عملکرو فیزیکی و حتی عدم وابستگی خود را برای مدت طولانی تری حفظ می کنند. وی گفت:« آرتروز تنها در مورد استخوان ها و مفاصل نیست ، بلکه ماهیچه ها، زردپی ها و رباط ها را نیز درگیر می کند. همه ی اینها در هنگام راه رفتن یا بلند شدن از روی صندلی، با هم عمل می کنند.